Contextuele benadering

Iván Böszörményi-Nagy
De contextuele benadering is ontwikkeld door de Hongaars-Amerikaanse psychiater Iván Böszörményi-Nagy (1920 – 2007). Nagy (spreek uit Notsj) zag in de periode dat hij als psychiater in de VS werkte, dat zijn patiënten het snelst genazen als er herstel van vertrouwen en betrouwbaarheid optrad in de voor hen belangrijkste relaties. 

Contextuele therapie

Mensen leven in verbanden, zoals familie, gezin, vriendenkring, werk, kerk en andere maatschappelijke vormen. Deze verbanden zijn onze context. In deze context zijn wij een deel van het geheel. 

Ivan Nagy zegt dat het relaties zijn die bepalen hoe het met ons gaat en hoe we ons voelen. Dat relaties in welke vorm dan ook invloed hebben op onze ontwikkeling, op ons functioneren, op hoe we ons voelen, op onze lichamelijke gezondheid en ons sociaal functioneren. 

​

Er zijn relaties die ons gevormd hebben, sommige relaties zijn helpend, anderen een zware last. Nagy maakt daarbij onderscheid tussen relaties met een bloedband en gekozen relaties. Hij gaat er van uit dat wanneer we problemen hebben, in welke vorm dan ook, het voornamelijk relaties met een bloedband zijn waar de heling kan zitten. 

​

De meeste mensen gaan in therapie omdat ze onbalans in hun relaties ervaren. Binnen het contextuele denken zoeken we de oorzaak van problemen tussen mensen in het niet (of op een onhandige manier) bespreekbaar maken van onze behoeften. Het zijn deze problemen die de oorzaak kunnen zijn van klachten van lichamelijke, psychische en sociale aard. Zoals: identiteitscrisis, relatieproblemen, burn-out, opvoedingsprobleem, gebrek aan assertiviteit, angst, depressie, gebrek aan zelfvertrouwen, piekeren. Om je eigen behoeften bespreekbaar te maken is de dialoog kunnen aangaan belangrijk.